Sinclair westchnął. - Chciałbym w to wierzyć. - Mam nadzieję, że pewnego dnia uwierzysz. Ze wszystkich ludzi mieszkających w Londynie tylko jeden zastrzelił twojego brata. - To znaczy, że reszta nie jest winna akurat tej zbrodni. - O czym rozmawiacie? - zainteresował się Kit. - Wyglądacie oboje jak grzesznicy w niedzielę. - Drobna różnica zdań - odparł Sin, manewrując tak, żeby zająć miejsce w głębi loży, w cieniu. Niestety babcia stanęła akurat za tym krzesłem, które sobie upatrzył. - Usiądź obok żony, Sinclairze. - Ty i Victoria bardziej lubicie operę niż Kit i ja. Jeśli usiądę z przodu, nie będę mógł zasnąć. - W takim razie ja też zostanę z tyłu - oznajmiła Victoria. - Inaczej wszyscy będą się na mnie gapić, co bardzo mi przeszkadza. - Nie możemy całą rodziną schować się w cieniu - stwierdził Kit. - Jak zbiegowie. - Słusznie - przyznała lady Drewsbury. - Christopherze, siądź przy mnie. Sin stłumił przekleństwo. Ale Victoria już zaczynała patrzeć na niego podejrzliwie, więc odsunął jej krzesło z przodu loży i sam zajął miejsce obok niej, modląc się w duchu, żeby Sophie L'Anjou nie rzuciła spojrzenia w ich kierunku. Kiedy lokaj przyniósł porto, Sinclair z trudem oparł się pokusie, żeby wychylić swój kieliszek do dna. Upadek na parter nie byłby najlepszym sposobem na ukrycie się przed Sophie. Gdy kurtyna poszła w górę, osunął się niżej na krześle. Teatr był wypełniony po brzegi. W królewskiej loży po drugiej stronie sali siedział ze świtą sam książę Jerzy i żywo interesował się publicznością. Zwłaszcza kobietom poświęcał dużo uwagi, obserwując je przez lornetkę wysadzaną drogimi kamieniami. Kiedy na scenie pojawiła się Sophie L'Anjou i ukłoniła głęboko, prezentując piękny dekolt, widzowie zaczęli bić brawo, natomiast Sinclair skulił się jeszcze bardziej. Zerknąwszy na księcia, spostrzegł, że lornetka jest wycelowana w biust artystki. Powściągnął uśmiech. Istniała nadzieja, że mając wśród widowni członków rodziny królewskiej, Sophie nie będzie się rozglądać po sali. Przeniósłszy wzrok niżej, zauważył, że grupka młodych mężczyzn zajmujących miejsca pod królewską lożą, na poziomie orkiestry, patrzy w zupełnie innym kierunku niż regent. Szybko się zorientował, że obiekt ich zainteresowania siedzi obok niego. Victoria nie odrywała wzroku od sceny, lekko pochylona do przodu, zasłuchana. Sinclaira ogarnęła