powód, żeby się tak zachowywać, ale ona? Miała trzydzieści lat i była olśniewająco piękna. Cholera! Dokładnie określił swoje wymagania względem opiekunki - miała być silna i zdrowa, żeby móc biegać z czterolatką. Miała wziąć na siebie całą odpowiedzialność za Kelly. Nie mógł pozwolić, by dziewczynka go zobaczyła. Nigdy. Uciekłby od niego, a tego Richard by nie zniósł. Nie po raz kolejny. Ludzie stronili od niego z powodu szpetoty. Nie chciał straszyć własnego dziecka. Kelly. Richard zacisnął pięści. Dziecko, o którego istnieniu dowiedział się dopiero dwa tygodnie temu, gdy zginęła jego była żona. Przeklinał Andreę za to, że mu nie powiedziała o ciąży. Boże, jak bardzo taka wiadomość była mu potrzebna cztery lata temu! Coś takiego trzymałoby go przy życiu w czasie rekonwalescencji, gdy przyzwyczajał się do myśli, że w żaden sposób nie można już zmienić jego poszarpanego ciała. Odepchnął się od drzwi, złapał za słuchawkę i wykręcił numer. -Agencja „Pani domu", słucham? Mówi Katherine Davenport. -Do licha, Kat, ona jest piękna! Jej uroda jest zapierająca dech w piersiach, egzotyczna, dodał w myślach, przypominając sobie linię jej ciała w dobrze skrojonym, białym kostiumie. - Czyżbyś opuścił swój barłóg i rzucił na nią okiem? - Dlaczego to zrobiłaś? - Richard żądał odpowiedzi. Usłyszał jej westchnienie. -Laura to jedna z najwspanialszych kobiet, jakie znam. Nie zrobiłam tego dla ciebie, skarbie, nie myśl sobie. Chodziło mi o Kelly. Laura kocha dzieci. Pracowała już z maluchami. Ma wszelkie wymagane kwalifikacje. Jest wykształcona, umie rozmawiać z dzieckiem. Poza tym jest zabawna i twórcza. Daj jej szansę. -Nie mam wyboru. Kelly przyjeżdża za dwa dni. -To się uda, Richardzie - przekonywała go Katherine. -Jak najszybciej znajdź kogoś innego. Nie chcę jej w moim domu. Zapadła cisza. Gdy Katherine znowu się odezwała, jej głos był zimny i rzeczowy. - Uważam, że Andrea powinna poinformować cię o Kelly. Gdyby nie to, że zmusiła mnie do przysięgi na wszystkie świę tości, sama bym ci powiedziała. Gdy mi tłumaczyła, że od ciebie odeszła, bo zrobił się z ciebie zimny drań, nie potrafiłam jej uwierzyć. Teraz widzę, że miała rację. Richard czuł się tak, jakby Kat go spoliczkowała. - Andrea odeszła, bo nie umiała poradzić sobie z konse kwencjami wypadku. Chciała, żebym wyglądał i zachowywał się tak jak wcześniej. A to było i jest niemożliwe. - Wciągnął powietrze. - Znajdź mi kogoś innego. Skończył rozmowę bez pożegnania. Opadł na skórzany fotel i wyjrzał przez okno. Słońce próbowało przebić się przez chmury. Richard walczył ze wspomnieniami, nie chciał myśleć o wypadku, o rozdzierającym bólu, o reakcji Andrei, gdy zdjęto mu bandaże. Przerażenie. Odraza. Zawsze myślał, że żona będzie z nim przez całe życie. Był