– Zazdrosny o Jacobsona czy Russella? – John skrzywił się z niesmakiem. – Nie wygłupiaj się. Jacobson to był przypadek, a Russell wsadził nos w nie swoje sprawy. Musiałem go ukarać. – Wciąż to powtarzasz. Wszystkich trzeba ukarać. Czy dlatego, że zraniliśmy uczucia małego Johnny’ego? Czy dlatego, że twoja dziewczyna zwiała od ciebie, gdy tylko zrozumiała, że jesteś psychopatą, który wykorzystał jej dziecięcą niewinność? – Zamknij się! – John wrzasnął, krzywiąc się z wściekłości. – Zamknij się i oddaj mi ten pieprzony notes! – Proszę bardzo. – Luke uniósł go do góry. – Kiedy tylko oddasz Emmę. – Chcesz tę sukę? Już ci ją daję. A potem wpakuję ci kulę prosto między oczy. Kate oglądała całą scenę jakby na zwolnionym filmie. John wyrzucił małą w powietrze. Luke nie miał szans jej schwycić, ale stanął między Emmą a Johnem. Dziecko wciąż było w powietrzu, a Kate sama nie wiedziała, jak zdołała je złapać. Upadła na żwir, rozdzierając kurtkę na łokciu i plecach, ale trzymała córkę nad sobą. Krzyknęła z bólu, ale ten głos jakby do niej nie należał. Jednocześnie usłyszała wystrzał. – Nie!!! Luke zatrzymał się, coś szarpnęło jego ciałem, a potem runął na ziemię. Nagle nieprzeniknione ciemności rozjarzyły się setkami świateł. Zrobiło się jaśniej niż w najbardziej słoneczny dzień. Wszystkie reflektory były wymierzone w Johna. Na łodziach pojawili się mężczyźni z bronią maszynową. – Rzuć broń, Powers! Tu CI... John wrzasnął z wściekłości i wymierzył broń w Kate i Emmę. Całe życie przemknęło jej przed oczami. Przekręciła się na bok, tuląc córkę do piersi. Osłoniła ją własnym ciałem i modląc się, czekała na kule. Agenci otworzyli ogień. Szyli kolejnymi seriami prosto w Johna, którego ciało poruszało się niczym lalka na sznurkach. John Powers patrzył ze zdziwieniem na tryskającą krew i kawałki mięsa, które fruwały w powietrzu. Ogień ustał tak nagle, jak się zaczął. John nadal stał o własnych siłach . Słaniał się, wciąż ściskając pistolet i patrząc pustym wzrokiem na Kate. Kiedy to zobaczyła, opanowało ją przerażenie. Przez moment sądziła, że ten facet jest niezniszczalny. Myślała, że to już się nigdy nie skończy. A potem John upadł na ziemię, jak marionetka, której ktoś przeciął wszystkie sznurki. Jego groteskowy taniec dobiegł końca. ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Luke wolno otworzył oczy, a potem zmrużył je od światła. Miał sucho w ustach. W głowie szumiało mu jak w ulu. Najpierw dostrzegł kroplówkę, szczeble łóżka i telewizor przytwierdzony do sufitu. Szpital, pomyślał. Jestem w szpitalu. Obrócił powoli głowę. Kate drzemała na krześle, a śpiąca Emma spoczywała w jej ramionach. A więc żyją. Wszyscy żyją. Próbował przesunąć się na bok, ale poczuł przeszywający ból ramienia. Dzięki temu przypomniał sobie to wszystko, co zdarzyło się, zanim