nic z tego, co mówiłam, nie było niestosowne ani... nie okazało się zuchwałością. — Proszę się nie obawiać, panno Riley — odparł książę. — A więc muszę księciu podziękować za to, że mnie zachęcił do malowania. Mówiąc to Tempera skłoniła się, odwróciła i odeszła wśród cyprysów krętą ścieżką wiodącą do zamku. Przez całą drogę towarzyszyło jej uczucie, że książę odprowadza ją wzrokiem. Z wielkim trudem zmusiła się, by nie obejrzeć się za siebie. Dopiero kiedy była zupełnie pewna, że książę jej nie widzi, zadała sobie pytanie: jakim sposobem to wszystko mogło się w ogóle wydarzyć? Jak to się stało, że odważyła się rozmawiać z księciem tak swobodnie? Książę zapewne pomyślał o niej coś niepochlebnego, w najlepszym razie — że bardzo dziwna z niej pokojówka. A tego ani ona, ani lady Rothley sobie nie życzyły. — Żałuję, że tu przyjechałam — powiedział głośno Tempera. Jednak doskonale wiedziała, że to kłamstwo. Rozdział 3 Wracając do zamku Tempera czuła w głowie zamęt i trudno jej było zebrać myśli. Jak mogła rozmawiać z księciem tak swobodnie i zdradzić mu tak wiele prawdy o siebie? Potem jednak pomyślała, że nie ma powodu się obawiać, iż książę skojarzył ją z ojcem. Poza tym to przecież możliwe, że pokojówka czy ktoś ze służby jest obdarzony talentem. Niezbyt ją to pocieszyło, lecz trudno, teraz nie można było już nic zrobić. Czekając, aż lady Rothley wróci z Monte Carlo, Tempera mogła jedynie rozważać w pamięci rozmowę z księciem i żałować, że się w ogóle zdarzyła. Książę był zdecydowanie najprzystojniejszym i najbardziej atrakcyjnym mężczyzną ze wszystkich, jakich Tempera dotychczas spotkała. Już w pierwszej chwili spostrzegła w nim także coś, co wyróżniałoby go, nawet gdyby znajdował się w tłumie samych wyjątkowych mężczyzn. Tempera zastanawiała się, czy przypadkiem nie kojarzyła go po prostu z postaciami z jego obrazów, stwarzając sobie w ten sposób ideał, od którego w rzeczywistości był bardzo daleki. 64 To przecież jego ojciec zgromadził kolekcję obrazów, a młody książę miał ją tylko szanować i o nią dbać. Nie oznaczało to wcale, że był równie wielkim koneserem i autorytetem w sprawach sztuki jak jej ojciec, z którego zdaniem liczył się przecież cały wielki świat. Tempera próbowała sobie wmówić, że gdyby książę był prawdziwym znawcą malarstwa, jej amatorski obrazek nie przypadłby mu do gustu. Spojrzała na swoje niedokończone dzieło. Rzeczywiście, było całkiem niezłe, w żaden jednak sposób nie mogło konkurować z obrazami wielkich mistrzów, takich jak wspomniany przez księcia Jan de Heem.